Het is wel leuk om na te gaan waarom mensen lachen. Vroeger, in onze kindertijd, konden we heerlijk lachen als we de slager opbelden en vroegen of hij varkenspootjes had. Als de slager ja antwoordde dan zeiden wij dat dat zeker moeilijk lopen was. We hadden dan de grootste lol. Ook moesten we lachen om Laurel en Hardy oftewel de Dikke en de Dunne. Vooral bij de Dikke kwam hoogmoed vaak voor de val en was hij met zijn pompeuze verschijning vaak de dupe van de situatie. Het gezicht van de Dunne was alleen maar onschuld.
De grootste lacher in Nederland is niet Mark Rutte of Maxima maar van der Gijp in Voetbal International. Het irriteert mij mateloos en iedere keer roep ik: “Wipe that grin off your face” zoals ze dat in Amerikaanse films doen. Het is echter gemakkelijker om te zappen naar een andere zender. Op de TV is het in vele praatprogramma’s bijna altijd feest en wordt er heel wat afgelachen. Het lijkt wel of iedereen een grijns op zijn gezicht heeft door alleen maar : “Say Cheese” te zeggen.
Wie lacht geeft aan dat hij oké is! Het liedje van John de Bever “Je krijgt die lach niet van mijn gezicht” is een Carnavalskraker geworden. Het is eigenlijk een droevig liedje en doet mij denken aan het liedje “Smile” van Nat King Cole waarin hij zingt: “Smile though your hart is aching. Smile even though it’s breaking”.
Er zijn vrolijke liedjes met een lach in de titel zoals “Laughter in the Rain” van Neil Sedaka maar ook droevige liedjes zoals “Ha! Ha! Said the Clown” van Manfred Mann. Het meest bekende lachliedje is de versie van “Are you lonesome tonight” van Elvis Presley waarin hij onder het zingen een man met een kaal hoofd in de zaal ontdekt en dan zingt “Do you gaze at your bold head and wish you had hair”. Er kwam een onbedaarlijke lach zoals alleen Elvis dat kon.
Een Nederlands liedje met een lach dat ik nooit vergeet is “Brief uit La Courtine” van Rijk de Gooier.