In een krantenartikel las ik dat plussize mannenmodellen in de modewereld erg in trek zijn. Nu zullen vele vrouwen met gefronste wenkbrauwen dit bericht lezen maar bij XXL-mannen slaat de maat vooral op het lichaamsgewicht. Ze mogen wat corpulenter zijn dan de modepoppen die we nu kennen, die breed en gespierd zijn en een scherpe kaaklijn hebben. Vele mannen zullen nu wel gniffelen want om in de mode te zijn hoeven ze geen potje bier met een bitterbal meer af te slaan. Ze kunnen met een gerust hart de McDonald’s binnen wandelen en hoeven hun buik niet meer in te houden als ze een praatje maken met een aantrekkelijke dame. Een aantal plussize mannen zullen nu wel denken dat Tommy Hilfiger, Calvin Klein of Ralph Laurent binnenkort voor hun deur staan en dat de “fat liberation-beweging” snel ter ziele zal gaan.
De meest bekende plussize man is natuurlijk Fats Domino. Hij had de bijnaam “The Fat Man” en die naam doet me natuurlijk denken aan het eerste liedje van Fats met de gelijknamige titel. Het liedje wordt beschouwd als het eerste rock-and-roll liedje, jaren voordat Little Richard zijn “Tutti Frutti” zong. Volgens Fats zelf was het liedje geen rock want zijn manier van zingen was al meer dan vijftig jaar oud en moet meer gezien worden als Rhythm en Blues.
Mijn eerste plaatje van Fats was “Blue Monday” en ik heb het geluk gehad dat ik hem heb op zien treden in Ahoy in Rotterdam in 1993. Hij zat op zijn karakteristieke wijze achter zijn piano, kijkend naar het publiek terwijl zijn handen over de toetsen zweefden.
Fats heeft altijd in New Orleans gewoond maar was tijdens de orkaan Katharina in 2005 spoorloos. Fans hadden al “Rest in Peace” op zijn huis geschilderd maar Fats was terechtgekomen in een grote sporthal waar slachtoffers van de ramp naar toe gebracht werden. In 2017 is Fats op 89 jarige leeftijd overleden.