In de Volkskrant staat iedere week een verhaal over een honderdjarige. Heel interessant is het om te lezen hoe de tijden veranderd zijn. Heel weinig vrouwen hebben vroeger een opleiding gehad want ze moesten meehelpen in de huishouding. Vrouwen met een opleiding werden ontslagen als ze gingen trouwen. Als vrouw trouwde je, werd je huisvrouw en zorgde je thuis voor de kinderen waar het enige recht het aanrecht was.

In de jaren zestig is daar verandering in gekomen en een goed voorbeeld van een feministische actiegroep was Dolle Mina met de kreet: “Baas in eigen buik”.  De actiegroep Dolle Mina trad op met ludieke acties. De vrouwen bonden openbare urinoirs dicht met roze linten  uit protest tegen het ontbreken van openbare toiletten voor vrouwen. Ze maakten zich ook sterk voor de afschaffing van wettelijke discriminatie van vrouwen, legale abortus, kinderopvang en vrouwenarbeid.

Veel is er veranderd en in de Nederlandse Grondwet staat nu dat iedereen in gelijke gevallen gelijk behandeld moet worden. Je mag niet discrimineren wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook.

Tijdens de Olympische Spelen stond de wereld echter in brand omdat de vrouwelijke Algerijnse bokster Imane Khelif mannelijke trekjes vertoonde. Ze sloeg te hard en nu kun je de vraag stellen: Wanneer is een vrouw fysiek zo krachtig dat ze geen vrouw meer kan zijn?

In de afgelopen jaren hebben we gezien dat vele rolmodellen de supervrouw uithangen. Daarentegen zijn er mannen, die een tegenbeweging opzetten met een androgyn uiterlijk zoals David Bowie. Nu is er ook een rage om er als een fit-boy uit te zien. Kijk maar eens naar voetbalwedstrijden op TV waar veel mannelijke supporters met ontbloot bovenlijf te zien zijn.

Telkens duiken er nieuwe rages op, aangemoedigd door allerlei influencers, maar kunnen we niet eenvoudig concluderen dat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus en dat iedereen moet doen waar hij of zij goed in is.