Op vakantie vergelijk ik de plaatselijke situatie aldaar altijd met de Gemertse. Soms wil ik direct weer terug naar huis en soms denk ik, hadden we dat ook maar in de ons dorp. Afgelopen maand heb ik in Wenen het Slot Schönbrunn, een wereldberoemd paleis, bezocht. Onpasselijk werd ik bij het zien van al die rijkdom van de Habsburgers. Indrukwekkend waren de grote schilderijen van de adellijke families met de vele genetische afwijkingen. De talrijke foutjes zijn ontstaan doordat neven en nichten met elkaar trouwden om het kapitaal in de familie te houden. Op zijn Gemerts gezegd: er liep hier en daar een “flink streepke dur”. Ook werden we rondgeleid door het centrum van Wenen en een gids wees ons op de kloosters van de Tempeliers en de Duitse Ridders. Het bijbehorende verhaal over de kruistochten was niet mals en ik ben geschrokken van het wrede geweld waarmee het geloof toen verdedigd werd.
In onze maatschappij is de hiërarchie van een aristocratische maatschappij grotendeels vervangen door een meritocratische samenleving waarbij mensen de top kunnen bereiken op basis van prestaties en kunde en niet op basis van komaf. De leuze van Barack Obama; “You can make it, if you try” feliciteert de winnaars maar kleineert de verliezers. Hillary Clinton sprak zelfs over “deplorables” oftewel stakkers. Trump spreekt vooral over winnaars en het liefst over hemzelf. Waarom mensen met weinig kansen en mogelijkheden op hem stemmen begrijp ik niet.
Nu terug naar Gemert! Ik heb zo mijn vraagtekens bij de term Vorstendom als toeristisch attractiemiddel en heb ook bedenkingen bij de dure appartementen met de naam van een Commandeur. Gemert was een plattelands dorp met thuiswevers en keuterboeren, waar de mannen in een werkoverall naar hun baas gingen en moeder de vrouw het huishouden bestierde. Na de Franse revolutie in 1792 werden de Duitse Ridders uit Gemert verdreven en kwamen burgers aan de macht. In het huis waar ik woon was een café “De Duitse Grootmeester” gevestigd. Een aantal “oproerkraaiers” veranderde toen de naam van het café in “De Borger Companie” oftewel een samenkomen van burgers. Als zoon van een wever voel ik me daar helemaal thuis. Dat Gemert nu als Vorstendom toeristen wil trekken met een middeleeuws kasteel als trekpleister is enigszins aanmatigend. Jan Pet en Truus Thuis mogen af en toe in het (eigen!) park wandelen om te kijken naar de nieuwe “aristocraten” in het “Domain of Fascination”.