Je mag tegenwoordig niet zo veel meer want als je zegt dat je op vakantie gaat met een vliegtuig zegt er altijd wel iemand: “Dat kan echt niet meer”! Roken en iemand mietje noemen kan ook niet meer en wie wil er nou wonen in de Piet Heinstraat in Helmond. Het is een beetje absurd dat mensen zich druk maken over vrijwel ieder onderwerp terwijl de wereld in brand staat.
Ik kan nog steeds genieten van de dubbelzinnige grappen van de cabaretiers Hans Teeuwen en Theo Maassen, die eigenlijk ook niet meer kunnen. Het mooiste voorbeeld van een grap, die nu zeker niet meer kan maar waar ik ook nog steeds hartelijk om moet lachen is de parodie van Dikkie Dik uit Sesamstraat. Hierbij wordt het verhaal door de Vliegende Panters verteld van de Surinaamse Dikkie Dik, die een spuit heroïne in zijn poot zette en zijn tijd doorbrengt met autoradio’s stelen.
Lang geleden was er een satirisch radioprogramma Cursief waarin telkens een uitzending van de overheid zat waarbij Gerard Cox onder geluid van steeldrums en met een Surinaams accent berichten voorlas. De ene keer als Minister van Feestelijkheden: Franklin Toeter Lampion, de andere keer als Minister van Waterstaat: Doctor Cadillac Wieldop junior en als woordvoerder van Waterstaat: John Hamilton Wagenpark. Alleen al bij het noemen van de namen lig ik al dubbel. Maar dergelijke grappen kunnen echt niet meer.
Ook in de muziek zijn er vele liedjes die vroeger gewoon waren maar die nu echt niet meer kunnen. Het kinderliedje “Altijd is Kortjakje ziek” gaat over de schreef want Kortjakje was niet zo’n onschuldig meisje. Kortjakje was een prostituee, die door de weeks haar geld verdiende op haar rug. Geen wonder dat haar boek vol zilverwerk zat, zij verdiende genoeg geld met dit werk. En daarom was haar jasje vast zo kort.
Een countryachtig liedje over Anne Frank van Peter Koelewijn en gezongen door het Brabantse meisjes-duo Laura en Yvonne kan ook echt niet meer en is uit de handel genomen maar nog wel te vinden op You Tube.