Bij “The Tribute, Battle of the Bands” kreeg Douglas & Bosco een hele hoge waardering van de jury met hun interpretatie van “New York, New York” van Frank Sinatra.
Nu heb ik iets met New York en Frank Sinatra.
Toen ik voor de eerste keer in Amerika was en landde op JFK Airport kreeg ik, door de behandeling van het douanepersoneel, het gevoel alsof ik een misdadiger was. Wat een horken!!!
Ik had een hotel geboekt in Down Town en om geld te besparen ging ik met de New York Metro. Ook hier kreeg ik een angstaanval want er was geen vierkante centimeter, die niet met graffiti vol gekladderd was. In ons land was dat toen een zeldzaamheid. In de coupe zat een Zuid-Amerikaanse familie waarvan de leider een glazen oog had en ze maakten een lawaai alsof ze met alles en iedereen ruzie hadden. Ook zat er in de coupe een twee meter lange Afro-Amerikaan, die in zijn sokken een groot mes had zitten. Ik heb niks tegen Afro-Amerikanen maar ik werd er wel onrustig van en was blij toen ik de halte bereikte waar het hotel lag. Ik ben daarna niet meer in de Metro geweest. New York is een fantastische stad en ik heb heel veel gezien. Ook de veerpont naar New Yersey City was bijzonder want dan passeer je het Vrijheidsbeeld op Liberty Island. Ook hier was ik een beetje bang van de passagiers en daarom ben ik dicht bij een politieagent gaan staan, die erg aanwezig was door zijn postuur maar vooral door alle attributen die hij om had hangen.
Frank Sinatra is mijn favoriete crooner omdat hij in vrijwel ieder liedje een lading emotie legt door zijn geweldige timing. Douglas en Bosco kregen een heel hoog cijfer en dat was ook terecht maar de timing van “The Old Blue Eyes” kan niemand evenaren. Mijn favoriete album is Watertown, een album over verliefd en eenzaam zijn en van het liedje “Good Bye, She Quietly Says krijg ik tranen in mijn ogen.