Iedereen heeft weleens van die dagen dat de horizon in de mist verdwijnt en dat er alleen maar schimmen voorbij komen. Tijdens zo’n melancholieke bui luister ik altijd naar ballads van Elvis en bekijk ik oude fotoalbums. Het doet me beseffen dat naarmate je ouder wordt je meer herinneringen hebt dan toekomst. Onlangs bladerde ik  door mijn map met rapporten, diploma’s, getuigschriften, etc.. Ik vond een certificaat van een cursus: Interculturele Communicatie. In deze cursus werd geleerd hoe om te gaan met de verschillen en overeenkomsten van verschillende culturen.

Bij het begin van een internationale cursus wilde ik het geleerde in praktijk brengen. Het was echter een luidruchtige groep, bestaande uit vele nationaliteiten, en de kakafonie was een typische Babylonische spraakverwarring. Schreeuwen om stilte is in een dergelijke situatie zinloos en boos worden ondermijnt je gezag. Ik hoorde mezelf zeggen:   “Houston is out of control”. Toch vond ik een oplossing door tegen een jongen, die ik goed kende, te zeggen: “Achmet, kun je een beetje normaal doen?” Hij was in  zunne wiek geschoten, zoals we dat in Gemert zeggen en schreeuwde verontwaardigd dat hij helemaal niets deed. Mijn niet geheel diplomatieke antwoord was dat Marokkanen altijd de schuld krijgen. De hele groep reageerde furieus en wilde direct een tribunaal organiseren. Toen vertelde ik dat ik net een cursus gevolgd had om internationale normen en waarden te respecteren maar dat de aanwezigen blijkbaar nog niet op de hoogte waren van de Nederlandse mores.  De storm ging onmiddellijk liggen en als ik bij ieder volgend college even naar Achmet keek werd het muisstil. Ik had een methode gevonden, die in geen enkel handboek staat. Ook kon ik niet nalaten om, als achter in de collegezaal twee tortelduifjes meer deden dan koeren alleen, op een vaderlijke toon te zeggen dat in Nederland het fietsenhok daarvoor is uitgevonden. In het cursusboek stond ook niets over hoe te handelen als studenten te laat binnenkomen. Ik verontschuldigde me altijd nederig met een anjali mudra (handgebaar voor de borst!) dat de les al begonnen was.

Als ik nu door Gemert wandel zie ik weleens een jonge moeder en vader, afkomstig uit een ver land,  achter een gevulde kinderwagen lopen. Als de vader nog een peuter aan de hand heeft en de moeder is zwaar in verwachting denk ik, met een glimlach, dat ze het fietsenhok in Nederland rap gevonden hebben.

Trouwens Achmet is een van mijn beste vrienden geworden!