Soms zou ik willen dat mijn televisie een hufterproof scherm had en dat daarmee ook alle irreële reclame-uitingen achterwege zouden blijven. Gelukkig kan ik met de aan/uitknop,  onzinnige series en stompzinnige spelletjes met uitzinnige BN’ers de nek omdraaien. Een dergelijke serie “een huis vol”, waarin het reilen en zeilen van een paar grote gezinnen bekeken wordt, heb ik één keer gezien. De uitzending deed me terug denken aan de jaren  zestig toen grote gezinnen in Gemert heel normaal waren. Het adagium van de toen oppermachtige kerk was dat er geen zaad verloren mocht gaan en geboortebeperking was een doodzonde. Gezinnen met meer dan tien kinderen waren daarom geen uitzondering. Ik kom uit een gezin met vier kinderen en ik heb mijn moeder vroeger weleens gevraagd waarom ik niet meer broers of zussen had. Ik zag haar twijfelen of ze mij dat wel moest vertellen. Ze antwoordde dat er veel meer kinderen hadden kunnen zijn en mompelde iets over Ogino Knaus maar daar kon ik toen nog geen chocolade van maken.

Voor veel mensen zal “een huis vol” allerlei herinneringen oproepen variërend van verdriet en medelijden tot ultiem geluk. In het boek “De tempel van het gezin” van pastoor J.J.M. Brouwers (1955) staat dat de edelste vrucht in de tuin van het huwelijk het kind is en dat het huwelijk allereerst gericht moet zijn op het ouderschap. In het boek staan ook mooie beeldspraken over het huwelijk, zoals deze: “in de wijngaard ranken overvloedig de welige vruchtbare wijnstokken, uitpuilend van de vele druiven”.

In Gemert was destijds een gezin waar inderdaad een vruchtbare wijnstok aanwezig was en waar vele druiven geoogst zijn. Mijn naamgenoot Jan van Berlo, beter bekend als  de Rooie Jan, heeft mij ooit verteld dat zijn opa 33(!) kinderen verwekt heeft bij twee vrouwen. Jan, een rasverteller,  zei ook dat het geen verzinsel was want het is op te zoeken in het gemeentearchief. Toen zijn opa het 16de kind kwam aangeven, werd hem gevraagd of dit kind in een nieuw trouwboekje bijgeschreven moest worden (het trouwboekje had maar ruimte voor 15 kinderen!). Ja, zei hij geef mij maar een nieuw boekje! Toen hij het 31ste kind kwam aangeven, werd hem wederom gevraagd of hij nog een nieuw boekje wilde. Nee, had zijn opa toen geantwoord schrijf hem maar op de kaft.

Gemert had met “een trouwboekje vol” jaren geleden al een echte “real life story”.