Vroeger heb ik als Zorro, de gemaskerde held, arme buurmeisjes uit hun benarde situatie bevrijd en heb ik vaak met een klapperpistool voor iemand gestaan en geroepen: “Je geld of je leven?” Natuurlijk heb ik ook ooit een indianentooi gedragen, net als mijn grote jeugdheld Winnetou, maar ik voelde me toen als het alter ego van KlukKluk, het vriendje van Pipo de Clown.
Afgelopen week is bekend geworden dat de Nederlandse uitgever Meulenhof Boekerij direct gestopt is met de verkoop van de boeken over Winnetou en Old Shatterhand. De jeugd zal nu wel denken dat de indianenverhalen wel erg gruwelijk geweest moeten zijn en niet te vergelijke met hun vredelievende moderne computerspelletjes zoals “Dead to Rights”, “Blood Rayne” en “Run Like Hell”.
Het is belangrijk om te weten wat er nu precies aan de hand is. De indianen in de boeken van de schrijver Karl May zijn bij elkaar gedroomd vanachter zijn schrijfbureau. Hij was toen nog nooit in Amerika geweest. Winnetou was een held, slimmer dan de rest en zorgde voor verbroedering tussen de volkeren en kwam op voor de zwakkeren. In de beeldvorming worden de indianen echter neergezet als agressievelingen en de cowboys moesten hun vrouwen en vee beschermen. In werkelijkheid waren het niet de cowboys, die met de indianen vochten maar voornamelijk Amerikaanse soldaten omdat de Amerikaanse regering een actief beleid voerde om de stammen te verdrijven en hun land te onteigenen om plaats te maken voor blanke kolonisten.
Nu willen een aantal actievoerders alle indianenverhalen uit de wereld hebben om te beginnen met de boeken van Karl May omdat in de boeken de indianen verklede blanken zijn. Voor mij is dat geen probleem want ik heb alle pockets van Winnetou en Old Shatterhand in mijn boekenkast staan en het blijft mijn grote held.
Nu heb ik laatst gekeken naar de Gay Parade en mijn opa zou gezegd hebben: Daar zijn erbij die “ginne zulder in hun boks hebbe”. Het is maar goed dat er hier geen indianen zijn want die hadden met hun pijl en boog midden in de roos kunnen schieten.