Ouderen halen graag herinneringen op uit vergane tijden toen de lucht nog schoon was en seks vies. De kerk speelde toen een belangrijke rol, bepaalde het sociale leven en als je je liet cremeren mocht  je niet meer in de kerk komen!!! Een kermis,  hoogtepunt in het jaar, mocht pas beginnen na de hoogmis op zondag en was een van de weinige mogelijkheden om contact te maken met het andere geslacht. Volgens de kerk waren er maar twee soorten mensen: Adams en Eva’s en bij Gods gratie mochten die samen in de rups gaan zitten of in autotootjes, die tegen elkaar botsen. Beweging, licht, geluid, bosje paling, meikersen, zuurstok, suikerspin, danstent en de Hoef (Lovers’ Lane) zorgden voor een jaarlijks hoogtepunt.

Enkele weken geleden heeft Jan Winkelmolen zijn boek: “”Naor de Gìmmerse Kermis” gepresenteerd en zijn vele herinneringen van toen naar boven komen borrelen. Het is heel interessant om de kermisfoto’s te bekijken. Een kermisfotograaf maakte honderden foto’s met het volgende principe ”One shot, one picture”. Sommige foto’s zijn daardoor van mindere kwaliteit, digitale fotografie en beeldbewerking bestond nog niet en van “selfies” hadden we nog nooit gehoord. Wat heel opmerkelijk is als je naar de foto’s kijkt is dat er geen enkele man achter een kinderwagen loopt, dat was toen “not-done”. Opvallend is ook dat er nog geen strakke Levi’s waren, vrijwel alle mannen droegen een tripleXL Terlenkabroek met vouw. De meeste meisjes op de foto’s dragen een polkadotjurk oftewel een petticoat, in schrille tegenstelling tot de huidige strakke legging en niks verhullende naveltruitjes. Op sommige foto’s is op de achtergrond “het Stumpke” zichtbaar, een alcoholvrij lokaal voor de jeugd waar o.a. champagnepils gedronken werd, een zoet Exota-drankje dat het glazuur van je tanden liet afspatten. Een multiculturele samenleving was er ook nog niet en dat is ook wel te zien op de vele foto’s.

Bijzonder bij de presentatie van het boek was de memory-trip van de Locomotions, mogelijk gemaakt door de onvermoeibare Jos Maas, waarop de tand des tijds geen grip heeft. De Locomotions maken nog dezelfde muziek als in de jaren zestig alleen in een iets andere samenstelling en samen zorgen ze voor een lekker vet beatgitaar geluid. Al met al, een geslaagde middag, een leuk boek, veel bekenden en goede muziek. Op weg naar huis heb ik zachtjes het liedje van Paul Simon: “Kodachrome” gezongen dat de herinneringen van lang geleden terugbrengt.