In de jaren zestig heb ik mijn dienstplicht vervuld. Om de twee weken hadden we weekend verlof en er was een afspraak gemaakt met de Russen dat ze dan ons land niet zouden binnenvallen. In de Koude Oorlog waren de communisten de vijand van het Westen en de oorlogen in Korea en Vietnam waren daar een voorbeeld van. In Afghanistan wilden de Amerikanen, gesteund door vele Westerse bondgenoten, vooral het extremisme bestrijden. De afgelopen dagen hebben we gezien dat na het terugtrekken van de  Amerikanen en zijn bondgenoten, de Taliban het land snel heroverd heeft. Het Afghanistaanse leger met veel Amerikaans materieel heeft zich snel overgegeven.

De situatie op het vliegveld van Kabul was huiveringwekkend en de mensen kropen zelfs op de vliegtuigen om het land te verlaten. De Amerikaanse soldaten die de orde nog wilden regelen zagen er heldhaftig uit in hun gevechtstenue, met een M16 in de aanslag en met grote Delta Force Combat schoenen.  

Ik herinner me van mijn diensttijd nog dat wij twee paar schoenen hadden, die we legerkistjes noemden. Deze kistjes zijn nu weer in trek bij de gothic-, punk-, heavy metal-, hard core-subculturen. Amerikanen zijn erg patriottisch en de soldaten zijn “dressed to kill” en trots op hun uniform. Het verhaal gaat dat C.V. White, een zwarte sergeant bijzonder gesteld was op zijn Combats en telkens zei: “Don’t step on my blue suede shoes”. De schoenen waren echter pikzwart maar White zei trots dat het zijn “blue suede shoes” waren!!”

Carl Perkins kreeg op een avond inspiratie om een lied daarvan te maken toen een soldaat tegen zijn vriendin zei:  “Uh-uh, don’t step on my suedes!”

Elvis maakte er een tophit van en zong dat ze op zijn gezicht mochten staan, zijn auto stelen, zijn huis afbranden of zijn drank opdrinken als ze maar niet op zijn blue suede schoenen gingen staan. De oudere generatie van toen en liefhebbers van Frank Sinatra vonden het allemaal afschuwelijk en vonden dit een verschrikkelijk liedje en een bewijs dat rock ‘n’ roll van de duivel afkomstig was.