In de sorrycultuur bieden mensen, meestal politici, hun verontschuldigingen aan voor de door hen gemaakte fouten zonder daaraan consequenties te verbinden. “Sorry seems to be the hardest word” is een lied dat in vele uitvoeringen een hit is geweest maar politici hebben daar echter niet zoveel moeite mee. Excuses aanbieden dat is iets heel anders.
Op dit moment willen veel mensen dat er excuses aangeboden worden voor o.a. de slavenhandel, politionele acties en de moorden in Srebrenica. Men wil na de excuses geld zien en deze week was er een Surinamer, die minstens 75 miljard euro schadevergoeding wilde voor de slavenhandel in zeventiende en achttiende eeuw.
Inderdaad er zijn wandaden verricht maar het lijkt nu of wij persoonlijk aansprakelijk gesteld worden voor de misstanden in het verleden. Deze acties splijten de maatschappij en volgens mij moet er meer aandacht aan geschonken worden in de geschiedenislessen op school en de gebeurtenissen plaatsen in de tijd.
Zo is het ook van de zotte om allerlei standbeelden weg te halen. Natuurlijk moet er geen Adolf Hitler standbeeld staan op het Dorpsplein en ik zou het ook niet plezierig vinden om in de Seyss-Inquartstraat te moeten wonen. Maar om iedere zeeheld van zijn sokkel te rukken, gaat mij weer te ver.
Ik durf het bijna niet te zeggen maar wat heb ik genoten van de vele cowboy films en boven mijn bed hing een foto van John Wayne. In de eerste film van Elvis: “Love me tender” die over de Amerikaanse Burgeroorlog gaat heeft alleen de sterfscene van Elvis indruk op mij gemaakt. Maar ik hoop dat niemand mij nu een racist gaat noemen.
Tijdens de politionele acties in Nederlands Indië werden Nederlandse soldaten gestuurd, veelal van boerenafkomst, die vrijwel geen militaire opleiding hadden. Zij waren bang voor de “ploppers” in het oerwoud en schoten bij wijze van spreken op ieder geritsel. Geen enkel geweld is goed te praten maar ik kan me de woede van de voormalige soldaten begrijpen toen koning Willem Alexander zijn excuses aanbood voor het Nederlandse geweld. Niet zij waren schuldig maar de Nederlandse regering, die toen een verkeerde beslissing genomen heeft.