In de film Blue Hawaï zingt Elvis Presley het liedje No More. Bij de zin: “No More do I feel the touch of your hand on mine” moest ik denken aan het nieuwe normaal. In het huidige Coronagebeuren geven we elkaar geen hand meer want een hand geven is gevaarlijk. Geef opa eens een handje was vroeger een gebaar van goede opvoeding maar tegenwoordig is de hand van Opa een gevaarlijk biowapen geworden.
Enkele maanden geleden weigerde Trump de uitgestoken hand van Nancy Pelosi te schudden en wij hebben met zijn allen gezegd dat Trump een botterik is. Vandaag de dag is het schudden van handen verleden tijd geworden en we hebben de handdruk begraven. We mogen wel met de ellebogen elkaar aantikken en met de enkels wrijven. Ik vind het een beetje onhandig en kan een lach niet onderdrukken.
Vroeger diende een handdruk als vredesteken, je gaf aan dat je hand leeg was en niet op het holster van je revolver rustte. Een handdruk is tegenwoordig belangrijk bij een begroeting, je kunt het beschouwen als een soort sociaal glijmiddel.
Zal de handdruk nog ooit terugkomen? Dezelfde vraag kunnen we ook stellen bij het elkaar kussen.
We leven in een gekke MeToo-tijd en ik las dat er nu een app “LegalFlings” komt waarmee prille geliefden kunnen vastleggen wat ze wel of niet toelaten in bed. Daarom is het ook niet zo gek om bij een ontmoeting te vragen: “Wil je een kus met of zonder mondkapje”? Of misschien moeten we de handkus weer invoeren maar dan moeten wel de handen goed ontsmet zijn en zal de “kusser” waarschijnlijk niet blij zijn met een ontsmettingsmiddel in zijn mond.
Zal het oude normaal nog ooit terugkeren?
Zal Peter Koelwijn ooit nog durven vragen om 24.000 kussen of zullen we juist zingen: “Save all your kisses for me” van the Brotherhood of Man. Of zullen we nog ooit een keer zingen: “Never felt like this until I kissed you” zoals the Everly Brothers ooit gedaan hebben.