Het slot van 2019 is rumoerig en de kranten staan vol over de Brexit, impeachment, stikstof, kindertoeslagaffaire,  Taghi en PSV. In december wordt ook de Top2000 samengesteld en wordt de sporter of het sportteam van het jaar bekend gemaakt.

Ik heb onder de kerstboom eens nagedacht over mijn “guilty pleasures”! Een “guilty pleasure” is iets wat je graag doet maar waar je je een beetje voor schaamt. Vaak is het van toepassing op bepaalde liedjes, films of boeken, die volgens de algemene opinie “niet kunnen”. Het begrip “guilty pleasures”  is al wat ouder, maar dit jaar is het door het televisieprogramma “De Wereld Draait Door” erg populair geworden. Het programma had een tijdje een gelijknamige rubriek waarin zangers en zangeressen hun “guilty  pleasures” zongen. Alex Roeka koos voor “Huilen is voor jou te laat” en Bo Saris zong: Buona sera signorina.

Een van mijn “guilty pleasures” is urenlang surfen op funda.nl en dan gluren hoe iemand zijn huis ingericht heeft. Ook schaam ik me een beetje als ik op een terras zit en dan ongewild iedereen een vleeskeuring geef.

Een “guilty pleasure” wat betreft films is voor mij: “High Society” met Bing Crosby en Grace Kelly. In de intro zingt Louis Armstrong de calypso: “High Society” en dan

ben ik al meteen verloren.  Als ik eens een keer ziek ben ga ik stiekem oude films bekijken van Elvis. Ik moet wel zeggen, dat ik dan meestal snel in slaap val wat wel weer goed is voor het genezingsproces.

Heerlijk ontspannend vind ik het lezen van jeugdboeken zoals Pim Pandoer en de schrik van de Imbosch, Old Shatterhand  en Arendsoog en Witte Veder.   

Mijn “guilty pleasure” van de muziek is “Rose Marie” van Slim Whitman. Ik kan genieten van de steelgitaar oftewel Hawaïgitaar . Mijn vrouw vind het jankmuziek  maar als ik alleen thuis ben zing ik uit volle borst mee: Oh Rose-Marie, I love you. Ik bemin je en begeer je. Ik wist niet dat ik zo verliefd kon weze, als jij er niet was zou dat beslist mijn dood weze.