In de jaren vijftig zijn heel veel Indische Nederlanders naar Nederland gekomen. Veel van deze Indo’s hadden tijdens de tweede wereldoorlog in Jappenkampen gezeten en waren daarna het slachtoffer van de Bersiap-periode, waarbij Indonesische paramilitaire organisaties en bendes dood en verderf zaaiden onder de niet-inlanders. Omwille van de woningnood en omdat gedacht werd dat hun verblijf in Nederland tijdelijk zou zijn werden de meesten ondergebracht in een soort kampen, die je kunt vergelijken met de huidige asielzoekerscentra. De Indo’s zijn in Nederland gebleven en dat heeft veel problemen opgeleverd; denk maar aan de treinkaping in Wijster in 1975. Toch overheerst een goed gevoel want de meeste Indo’s zijn helemaal geïntegreerd in Nederland.
Vorige week is er een blad: “Pinda”, een glossy met een Indisch tintje, ten doop gehouden en ik moest onmiddellijk denken of “Pinda” nu een scheldnaam is of een geuzennaam. Vroeger riepen we “Pinda” naar een Indo als we enige onenigheid hadden maar we riepen ook vuurtoren of bolle naar rood gekleurde of corpulente Nederlanders. Ook werd de term “Blauwe” vaak gebruikt en sommige Indo’s werden dan heel boos. Maar niemand nam daarentegen aanstoot aan de “The Blue Diamonds”, een populair duo in de muziekwereld.
De Indo’s hebben veel nieuwe dingen gebracht en mijn ogen stonden indertijd op steeltjes toen ik de Indo’s in ons dorp zag badmintonnen of volleyballen. Ook werd de stamppot vervangen door saté, nasi- of bami goreng. De grootste verandering was echter de muziek want vele Indo-bandjes brachten een nieuw geluid, de accordeon werd vervangen door gitaren.
Wij waren wel een beetje jaloers op de Indo’s want ze zagen er goed uit en waren ook beter gekleed dan wij en ze hadden daardoor meer succes bij de meisjes dan de Hollandse kaaskoppen.
Helemaal jaloers waren we de op Tielman Brothers, de boegbeelden van de Indorock, die de eerste Nederlandse Rock’n roll-plaat: “Rock little baby of mine” uitbrachten. In de kranten werden de Tielman Brothers uitgemaakt als “wilde apen uit Borneo” maar wij vonden het prachtig. Ze maakten ook fantastische danspasjes en ik heb geprobeerd dat indertijd te imiteren maar dat was geen succes want ik heb toen bijna mijn beide benen gebroken.