Als je in Istanbul de weg kwijt bent en met een plattegrond in je handen staat is er altijd wel een aardige mijnheer die je wil helpen. Hij weet de weg en bovendien spreekt hij een beetje Nederlands want hij heeft in Almelo gewoond en heeft nog familie in Helmond. Je loopt achter hem aan en voordat je het weet sta je in een winkel met leren jasjes. Dat was niet de bedoeling maar de aardige man heeft nog een bijzondere aanbieding. Een parfum, nog in de verpakking en ver beneden de winkelprijs. Om van de man af te komen koop je voor een tientje de parfum. Thuisgekomen merk je dat je een drol in cadeaupapier gekocht hebt omdat de parfum niet ruikt naar in perziklikorette opgeloste gummibeertjes maar uit het flesje komt een muffe putlucht.
Bovenstaand verhaal doet me denken aan de “continuing story” van het kasteel. In eerste instantie wilden de paters het kasteel behouden als tehuis voor alle paters, ook die uit Afrika. Daarna investeerde de gemeente Gemert-Bakel 800.000 euro om te onderzoeken of het kasteel paste in de ontwikkeling van Gemert. Daarna kwam Vesteda in beeld die comfortabele appartementen wilde bouwen. De volgende investeerder liet een aantal architecten plannen maken en bijna had Gemert een ZEN-centrum gehad en had het Coöperatief Centrum (ICC) Gemert internationaal op de kaart gezet. Toen kwamen enthousiaste berichten in de krant dat het kasteel gebruikt zou worden voor een woonzorgcomplex en dat het buitengebied intact zou blijven. Als laatste ligt er nu een prachtig plan met een parkeerkelder onder de binnenplaats, bebouwing (Hopveld en Jezuïtenlaan), een orangerie met appartementen op het voetbalveld, expats in de aanbouw van het poortgebouw, viersterrenhotel, trouwlocatie en een theater. Een groot gedeelte van de bevolking is enthousiast, maar een aantal mensen is sceptisch want wat blijft erover van de historische buitenplaats.
Als laatste in de Peyton Place-achtige story lezen we nu dat het kasteel zonder de landerijen verkocht is voor 3 miljoen euro. Wat gaat er met de landerijen gebeuren? Als ik ’s avonds mijn ommetje maak zie ik in mijn verbeelding dat het kasteel ingepakt wordt met prachtige banieren met de tekst “Heaven on Earth”. Als ik via het Ridderplein weer naar huis loop denk ik aan de ontmoeting in Istanbul en krijg ik de TV-beelden van Peyton Place met dokter Rossi, Allison en Rodney niet meer uit mijn hoofd.