De Brabantse filosoof Cornelis Verhoeven was een bijzonder mens. In 1972 stierf zijn vader en de herinneringen daaraan kan men terugvinden in het boek: “De resten van het vaderschap”. Dit integere en beschouwende verslag deed me denken aan een fietstocht met mijn vader. Zittend op een kussentje op de fietsendrager en mijn voetjes op uitklapbare voetsteuntjes, koersten we naar Helmond terwijl ik mijn vaders jas stevig vast hield. Mijn oom woonde in een zijstraat van de Heistraat en het voelde alsof ik in een ver en vreemd land was, waar een straat zelfs onder een huis door ging. Ik vertrouwde mijn vader blindelings en ik had een geweldige bewondering voor hem omdat hij overal de weg wist.
De overgang van zoonzijn naar het vaderzijn is een grote verandering. Vaak ging ik fietsen met mijn zoontje maar hij zat niet achterop maar in een kinderzitje dat aan het stuur hing. Hij stak zijn vingertje uit in de richting waar we naar toe moesten. Mijn kinderen werden in de jaren zeventig opgevoed volgens de bijbel van Dokter Spock. In tegenstelling met oude standpunten moest er meer warmte tussen vader en kind komen. De lusten en lasten van het vaderschap in die jaren worden ontroerend beschreven door Annie M.G. Schmidt in het liedje “Op een mooie pinksterdag” en de tekst zal iedere vader naar de keel grijpen. “Morgen kan ze zwanger zijn”, direct gevolgd door “t Kan ook nog vandaag”. Het meisje “Roossie in de knop” wordt gevolgd door “Op een mooie pinksterdag, laat ze je alleen”. Het liedje eindigt met “Vader is een hypocriet, Vader is een nul. Vader is er enkel en alleen voor de centen en de rest is flauwekul”.
Als ik ’s avonds een wandelingetje maak en bij een kinderdagverblijf zie dat een vader een kleuter met een rugzakje in een auto duwt, frons ik mijn wenkbrauwen en heb zo mijn gedachten. De huidige ouders worden vaak “helikopterouders” genoemd. Het zijn ouders oftewel überopvoeders die heel veel aandacht geven aan hun kinderen. Ze brengen hun “back-seat” (achterbank)kinderen naar een sportvereniging, ballet- en/of muziekles en sturen de schoolkeuze en/of beroepskeuze.
Ik vervolg mijn wandeling en het deuntje: “Papa, ik lijk steeds meer op jou!” van Stef Bos krijg ik niet meer uit mijn hoofd. De opmerking van Cornelis Verhoeven “vaders blijven altijd leven” is wel juist maar ze veranderen wel. De kinderen ook!!!