In 1989 is de PTT geprivatiseerd en in de loop van de tijd hebben we afscheid genomen van de postkantoren en de postbode. De privatisering moest ervoor zorgen dat alles efficiënter en goedkoper zou worden doordat er meerdere bedrijven met elkaar konden concurreren.
We hebben er nu twee problemen bij gekregen.
Ten eerste gebeurt het sturen van berichten naar elkaar door de computer via e-mails. Werknemers zijn gemiddeld twee uur per dag kwijt met het lezen en afhandelen van e-mails. Door deze mailterreur zijn Amerikanen 28 miljard werkuren per jaar bezig met e-mail en dat kost de Amerikaanse economie bijna 1.000 miljard dollar door verminderde productiviteit.
Ten tweede is de postbezorging door de PTT vervangen door meerdere postbedrijven die hun personeel een hongerloontje uitbetalen. Voor 1989 wisten we precies wanneer de postbode langskwam en hij maakte indruk want hij had een uniform aan en soms ook nog een pet. Nu zien we meerdere malen per dag iemand langskomen van PostNL, TNT of Sandd of hoe zo’n bedrijf ook heet.
Een brief schrijven of ontvangen was speciaal, denk maar eens aan de liedjes: “Please Mr. Postman” van The Marvelettes of “Return to sender” van Elvis Presley. Iedereen kan zich ook nog het flinterdunne papier en enveloppen herinneren die speciaal bedoeld waren voor luchtpost en dat bij een verjaardag vaak een doos met geparfumeerd postpapier werd gegeven.
Niet iedereen is het hiermee eens maar de privatisering heeft een heleboel kapot gemaakt en niet alleen bij de PTT. De postbodes, die een normaal salaris hadden zijn verdwenen en vervangen door vooral vrouwen die in deeltijd voor een habbekrats de post moeten selecteren en daarna bezorgen.
De jongeren weten bovendien niet meer hoe romantisch het was een brief met paars postpapier te ontvangen waarop honderd kusjes gedrukt waren.