Heel veel mensen denken dat ik een Italiaan of een Spanjaard ben en als ik mijn snor laat staan denken ze dat ik uit Marokko kom. Nou val ik niet op in Gemert want de bevolking is een “melting pot” en er lopen wel meer “aangewaaiden” rond zoals ik. Ze reageren ook allemaal verschillend op allerlei gebeurtenissen. In onze hersenen zit n.l. een soort filter, die een keuze maakt welke prikkels belangrijk zijn. Als die filter niet goed werkt dan komen er teveel of te weinig prikkels binnen en komt er vaak een niet te voorspellen reactie. Als er helemaal geen prikkels binnenkomen heeft iemand geen filter, maar gewoon een plaat voor zijn kop.

Als tijdens mijn geboorte de navelstreng twee minuten om mijn nek gezeten had dan was mijn filtersysteem ook aan gort geweest. Ik heb dus geluk gehad en heb daarom een zwak voor die mensen die dat geluk niet gehad hebben of waar tijdens de bevruchting een chromosoompje de verkeerde kant op gelopen is of waar sommige letters van het DNA door elkaar gehusseld zijn.

Graag wil ik een voorbeeld noemen van iemand waar ik altijd een zwak voor gehad heb. Eind jaren vijftig liep in Gemert “de gekke Adriaan” rond. Tegenwoordig zou je dat niet meer mogen zeggen maar wij wisten niet anders en voor het woord “discriminatie” was geen Gimmerts equivalent. Iedere dag kwam Adriaan bij ons thuis binnen lopen, keek, met zijn handen op zijn rug, naar het pijpenrek van mijn vader met de tekst: “Als de pijp u smaakt, komt dat ge in een goede stemming raakt”. Hij keek ernaar, streek over mijn bol en ging weer verder zonder een woord te zeggen, voorovergebogen,  een pijp in zijn mond en zijn handen op de rug.

In de dorpsgemeenschap kende iedereen Adriaan als de onder-adjunct-directeur van het Luxor Theater. Hij zat altijd op de eerste rij en controleerde of er niet gerookt werd tijdens de filmvoorstellingen. Als er cowboyfilms met Rooie Roggers (Roy Rogers) of indianenfilms met Winnetou gedraaid werden dan ging Adriaan na de voorstelling achter het filmdoek de pijlen en kogels opruimen.

Wij voelden ons allemaal verantwoordelijk voor Adriaan want “haj was hierj vandon”,  hij had geen PGB nodig want hij was een van ons. Het woord “participatiesamenleving” kenden wij ook nog niet, wij zorgden gewoon voor elkaar!!!!