Onlangs las ik een bericht in de Volkskrant over Maria van der Hoeven dat ze afscheid genomen had van het Internationaal Energie Agentschap in Parijs. Zij wou daarna graag burgemeester worden van Maastricht maar daarvoor is ze niet in aanmerking gekomen. Nu krijg ik irritatie – pukkeltjes in mijn nek als ik een berichtje lees over Maria van der Hoeven.
Maria van der Hoeven heeft naaldvakken gegeven op een huishoudschool en is uiteindelijk Minister van Onderwijs geworden omdat het CDA een vrouw nodig had met een Limburgse achtergrond. In het bronsgroen eikenhout was ze het boegbeeld van de conservatieve, katholieke kiezers van het CDA en die moeten tevreden gehouden worden. Na die periode is ze Minister van Economische Zaken geworden en daarna is ze naar Parijs vertrokken waar ze directeur is geworden van het Internationaal Energie Agentschap. Inderdaad een indrukwekkende carrière met een minimale opleiding.
Dat irriteert me niet maar wel het volgende: tijdens een uitzending bij Knevel en van den Brink moest ze wel antwoord geven op de vraag of ze een PGB (persoonsgebonden budget) kreeg voor haar man. Bij Pauw en Witteman heeft ze uitgebeid over de ziekte van haar man gesproken en haar functie van voorzitter van de Stichting Alzheimer.
Nu had Maria van der Hoeven een bescheiden jaarsalaris van ruim 250.000 euro en haar man had waarschijnlijk ook nog een riant pensioen. Zij kreeg een PGB van 3.300 euro per maand en vond dat dat eigenlijk te weinig was omdat haar man, die Alzheimer had, 24 uur per dag verzorging nodig had terwijl zij in Parijs was.
Dat iemand met zo’n riant salaris in een televisie-uitzending met droge ogen durft te verklaren dat 3.300 euro veel te weinig is voor de verzorging van haar man wekt irritatie op.
Zullen we hier eens een piketpaaltje slaan en bij de volgende verkiezingen niet alleen letten op wat de politici beloven maar vooral kijken naar de handelingen van de politici, die het daglicht niet kunnen verdragen.