Ton van Extel, een bijzondere man!

Tijdens de crematieplechtigheid van Ton van Extel heb ik Ton mogen bedanken voor al het werk dat hij gedaan heeft voor het G-voetbal. Het was toeval dat ik na de geschiedenis van zijn leven, voortreffelijk verwoord door een begeleider van de DELA, mocht illustreren wie Ton was. Ik had tussen mijn papieren n.l. een envelopje met geld gevonden en met de namen van spelers en tientallen horizontale en verticale lijntjes en in heel veel hokjes een kruisje. Ieder kruisje betekende dat de betreffende speler zijn maandelijkse bijdrage van 2 euro betaald had. Op een klein hoekje stond nog vermeld: “Arie Manders heeft nog niet betaald maar dat komt omdat zijn begeleiders zijn vergeten het hem mee te geven”. Dat was Ton, precies, maar ook wetend wat er met iedere speler aan de hand was. Ton was een empathisch man maar hijzelf zou over deze opmerking gezegd hebben: Hé, Barris doe is normaal!!!!

Zijn nauwgezetheid bracht hem natuurlijk ook meerdere malen in de problemen maar een enkel woord was voldoende om Ton weer gerust te stellen. Ton was “een beetje” familie van mij, hullie opoe en ons opoe waren halfzusters, en dat zorgde er ook voor dat we nooit een enkel probleem gehad hebben met elkaar. Zijn en mijn woorden waren steevast: “met een bietje familie makte geen problemen”. Bij een rondje was het eerste pilsje dan ook voor de familie!!!!

Ton was, net als ik, een grote Elvis-fan en om in de woorden van ons grote idool te spreken: “I Just Can’t Help Believin’” kan ik ook niet begrijpen waarom Ton eensklaps uit ons leven is verdwenen. Een andere groot lied van Elvis kan een troost zijn: “There’s Somebody Bigger Than You & I”, maar echt begrijpen doen we het niet.

We zijn niet alleen een goed mens kwijt maar ook een sympathieke leider/coach, de spelers zijn een vertrouwensman kwijt, Trees van Diomage is haar wandelmaatje kwijt, Atlanta is een goede werker kwijt, Saloon El Paso is een eerlijke grensrechter kwijt, WSV Zuth is een fanatiek wandelaar kwijt, WAC Gemert is een trouw lid kwijt, Buurtvereniging Valeriushoek is een enthousiaste werker kwijt. Een keer per jaar was Ton mijn zwarte Piet als ik Sinterklaas was voor Diomage maar Sinterklaas is zijn vrolijke zwarte Piet kwijt.

Maar het allerergste is dat zijn vrouw Nellie haar lief, man, vriend, maatje kwijt is. Ze hadden samen hun leven goed op orde en de laatste woorden die ik op dat moment nog kon zeggen, vooral tegen de mensen die heel dicht bij Nellie zijn, zeker ook namens Ton waren: Take Good Care of Her (Elvis, 1974).